391 اسپاسم

جمعه صبح بود که با صدای ناله های همسری از خواب بیدار شدم و در حال درد دیدمش ، یه طرفه خوابیده بود و نمیتونست تکون بخوره و میگفت کمرم به شدت گرفته. زنگ زد برادرش براش پماد گرفت و ماساژش داد و رفت. همچنان دردش ادامه داشت ولی ظاهرن کمی آرومتر شده بود که ظهر دوباره شروع شد  ،به شدت داشت آه میکشید ، دیگه گرفتگی عضلاتش پخش شده بود و به سختی نفس میکشید ، با گریه تماس گرفتم خواهری و درمان در منزل که گفت فعلن وقت نداریم ولی خواهری و همسرش  طفلک سریعاً با آمپول ضداسپاسم رسیدن و کمی بعد از تزریق حال همسری کمی بهتر شد و تونست یه ذره جابجا بشه ولی کلاً نمیتونست پاشه بریم دکتر ،خلاصه ناهار حاضرکردم و موندن و همسری هم بهتر شده بود ، عصر هم مامان اینا اومدن عیادت و مامان بازم با یه مشت پماد اومد و دلسوزانه کمر همسری رو ماساژ داد خلاصه واسه شام مامان اینا و خواهری اینا رو نگه داشتم و گفتم همسری تو درد و بی حوصلگی نمونه بهتره.  

مامان همسری که اصلاً ولی باباش مرتب احوال همسری رو جویا میشد! 

شنبه هم نتونست بیاد دفتر ولی خدا روشکر الان بهتره 

من موندم چطور دل مامانش راضی میشه تو این اوضاع بچشو نبینه یا صداشو نشنوه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ 

خدا میدونه ! بی خیال