406

*کلن هر روز که میگذره بیشتر از شغلم خوشم نمیاد ، این تلقین نیست ، این حقیقته!

هر روز منتظر لحظه ای هستم که تایم تموم شه و پرواز کنم به سمت خونه ، بخصوص شبا که میرم و جلوی تی وی دراز میکشم و با گوشی همسری نت گردی میکنم و تو خنکی خونه ، گوله میشم تو پتومسافرتی گل گلی آبیم، و ابداً به روزهام وکار فکر نمیکنم ، من بجز اینجا جایی واسه گله و شکایت ندارم میدونم تکراریه ولی بخشید دیگه

**دیشب با پیشنهاد خواهری واسه شام افتادیم خونه مامان به صرف خورش بامیه های مامان پز  ، گرچه همسری به خاطر گوشی به دستی زیاد باجناقش ناراحت شد و بهانه کرد و زودتر رفت . این دو نفر کلی باهم صمیمی هستن ولی کلن همسری خوشش نمیاد کسی تو مهمونی ها و جمعها همش گوشیش یا چه میدونم تبلتش دستش باشه و بیخیال اطرافش بشه! گرچه که کاملا بهش حق میدم

*** احساس میکنم بی هدفم. حالا بی هدف هم نه ولی بی برنامه . تو وقتایی که با خودم فکر میکنم به این نتیجه میرسم.

من یه آدم ایده آل گرا هستم  پس اگه همیشه از وضع موجودم ناراضی باشم نباید تعجبی باشه ، باید رو خودم کار کنم ، شاید هیچوقت زندگیم به اون آیده آلی که میخوام نرسه ، پس منتظر نشستن و غصه خوردن که فایده نداره....

****خوشم میاد تو جامعه یه حرکت دسته جمعی در پیش باشه مثلاً انتخا*بات یه شور و حالی داره شهر . البته من که ر *ا *ی نمیدم ولی کلن از سوت و کوری و تکرار روزها بدم میاد حداقل تو یه دسته ای شور و هیجان رو میشه دید البته در مورد ریاست *جمهوری اصلا، ولی شورای* شهر رقابتش داغه داغه!

*****من نظرم اینه که وقتی کاندیدهای تایید صلاحیت شده ی سال 88 در حصر هستن ، انتخا*بات آزاد هیچ معنایی نداره.

یه تابستون کامل به به :))